Add 30 ml (two tablespoons) of tap water to a glass 2. mg raz na dobę (10 ml roztworu (2 pełne łyżki miarowe)). mg once daily (10 ml oral solution (2 full spoons)). Wlać do szklanki 30 ml (dwie łyżki) wody wodociągowej. Add 30 ml (two tablespoons) of tap water to a glass. Zaczynamy od naszej ulubionej "księżniczki". Kot nie mógł się doczekać postu o vlogerkach i już w Kocim Oku zaprezentował wam czary-mary Laury, zatytułowane: akceptuję s Problemy krótkofalarstwa czyli łyżka dziegciu w beczce miodu Niech ten tekst będzie manifestem, rzuconym na pohybel tym, którzy patrzą na świat zaślepieni nostalgiczną wizją dawnych lat, mającym za nic zmiany, które uderzają w świat rok po roku i tym którzy zapatrzeni we własne ego stracili wiarę w przyszłość. ŁYŻKA DZIEGCIU W BECZCE MIODU il. Michał Bukowy To odrobina czegoś złego, mogąca zniszczyć dużo dobra. Mówi się tak również, gdy w sytuacji ogólnie dobrej i korzystnej wydarzy się coś nieprzyjemnego. DZIEGIEĆ (tak wygląda postać mianownika tego wyrazu) to gęsta, lepka, ciemnobrązowa ciecz, którą Translation for 'łyżka stołowa' in the free Polish-English dictionary and many other English translations. Oczywiście zawsze musi być łyżka dziegciu w beczce miodu — w zapisie tym niestety nie jesteśmy w stanie zapisać 0. To teraz zajmijmy się przykładem jak przeliczyć liczbę na zapis zmiennoprzecinkowy. Dalej trzymamy się przykładu, gdzie wykładnik to 2 cyfry a mantysa 6, w systemie dziesiętnym. pdSGC. W Niemczech na terenach chronionych odnotowano 75-procentowy spadek liczebności dzikich zapylaczy Ponoć ludzkość ma zniknąć w ciągu czterech lat od śmierci ostatniej pszczoły. To twierdzenie przypisuje się wielkiemu fizykowi Albertowi Einsteinowi lub genialnemu biologowi Karolowi Darwinowi. Żadne źródła pozostawione przez obu uczonych nie zawierają tego twierdzenia. Mnie wydaje się ono przesadzone, niemniej zniknięcie pszczół i innych zapylaczy będzie dla nas poważnym kłopotem. Kłopotem o rozmiarach klęski. Zapylacze Pod koniec ubiegłego roku Stowarzyszenie Sady Grójeckie poinformowało o przekazaniu pszczelarzom 750 izolatorów chmary i zapowiedziało tysiąc kolejnych w tym roku. Izolatory mają kilka funkcji w pszczelarstwie, pomagają w zwalczaniu dręczą pszczelego, roztocza szerzej znanego pod łacińskim mianem Varroa destructor, wywołującego jeszcze lepiej znaną, przynajmniej z nazwy, chorobę – warrozę. Atakuje on pszczoły miodne i ich dzikie krewniaczki, których w Polsce mamy ponad 450 gatunków. Brzmi dobrze, ale… Ale przed oczami stają mi obrazki z sadów zachodniej Lubelszczyzny, gdzie często bywam i obserwuję, jak sadownicy wykańczają pszczoły, motyle, bzygi i inne owady zapylające. Mój ogród ma we wsi opinię zapuszczonego. Niewielu rozumie, że to celowe działanie, dzięki któremu cieszę się obecnością pięknych, dzikich kwiatów, często określanych pogardliwie jako chwasty. Rzecz jasna z domieszką roślin wprowadzonych jako wabiki owadów albo po prostu, by cieszyły oko. To z kolei przekłada się na bogactwo nadlatujących pszczół, w tym samotnych, trzmieli, pszczolinek i mnóstwa innych, których nie potrafię nazwać. Poza nimi obserwuję wiele motyli (w Polsce 3,2 tys.), będących moją niespełnioną miłością, much, jak wspomniane bzygi (ogółem ok. 400 muchówek w Polsce jest zapylaczami) czy chrząszczy (w Polsce opisano 6,2 tys. ich gatunków, nie wiadomo, jaka część z nich para się zapylaniem). To nie wszystkie owady odpowiedzialne za zapylanie w Polsce, jest ich więcej, przede wszystkim wśród błonkówek (dalszych krewnych pszczół). Generalnie od wczesnej wiosny do późnej jesieni obserwuję wiele sześcionogich istot, opijających się nektarem i umorusanych w pyłku. Odmienny obraz widzę w czasie wizyt u rodziny na zachodzie Lubelszczyzny, gdzie sady ciągną się po horyzont. Minionego lata podczas dwugodzinnej zabawy z córką w ogrodzie pełnym kwiatów zaobserwowałem zaledwie dwa motyle oraz pojedyncze pszczoły, trzmiele i zapylające muchówki. Tak jest za każdym razem, kiedy wychodzę do tam ogrodu lub idę w teren. Chemiczny batalion sadowniczy W ogrodzie nie stosuję substancji biobójczych, w bezpośrednim sąsiedztwie też jest ich niewiele, co – wraz z suto zastawionym dla zapylaczy „stołem” – procentuje dużą liczbą owadów. A gdy odwiedzam Lubelszczyznę i przy okazji chcę zaopatrzyć się w owoce, dostaję komunikat: „po maliny/jabłka pojedziemy w to miejsce, bo właściciel mało pryska” lub „od sąsiada nie bierz, on pryska codziennie”. I to nie przesada, widzę codziennie wjeżdżający do sadu traktor z opryskiem. Rzecz jasna nie służy to żadnym owadom. Do tego dochodzi intensywne nawożenie, które pozbawia pszczoły jedzenia. W okrawkach upraw intensywnie nawożonych rozwijają się rośliny nieprzydatne dla zapylaczy lub o niewielkim dla nich znaczeniu, jak pokrzywy czy glistnik jaskółcze ziele. Warto jednak mieć świadomość, że o ile pszczołowate karmią swoje potomstwo nektarem, pyłkiem czy miodem, o tyle larwy części innych zapylaczy żywią się roślinami, w tym wspomnianą pokrzywą (np. znaczna część gąsienic rusałek). Kolejnym czynnikiem jest zagospodarowywanie każdego wolnego skrawka. Nie ma miedz czy nieużytków, na których rosło wiele roślin pożytkowych, jak określa się rośliny, z których zapylacze zbierają nektar, pyłek lub spadź. Pszczoła miodna zbiera pokarm w promieniu nawet kilku kilometrów od ula, ale jej dzikie krewne mają mniejszy zasięg, często nieprzekraczający kilkuset metrów. Jeśli między resztkami terenów, na których żyją pszczoły samotnice, są wielkie połacie intensywnych upraw, owe remizy pozostają odizolowane. Z czasem prowadzi to do krzyżowania wsobnego, czyli przekazywania genów osobnikom blisko spokrewnionym, czego konsekwencją jest degeneracja i wymieranie. Same sady są atrakcyjnym miejscem żerowania dla zapylaczy, ale tylko w czasie kwitnienia. Po krótkim czasie obfitości, jeśli szkodliwe substancje nie zabiją owadów, następuje czas głodu. Podobne czynniki doprowadziły do zaniku pszczół i dzikich zapylaczy w kalifornijskim zagłębiu sadowniczym, gdzie uprawia się migdałowce. W efekcie tamtejsi sadownicy płacą krocie pszczelarzom, by ci przyjechali z pasiekami w czasie kwitnienia tych drzew. Dla pszczelarzy to intratny biznes, opłaca się jechać nawet ze Wschodniego Wybrzeża. Miejscowi sadownicy już wiedzą, co stracili i za olbrzymie pieniądze próbują przywrócić dzikie zapylacze. Znikające owady zapylające Zresztą problem zaniku zapylaczy osiągnął skalę globalną i wcale nie koncentruje się na pszczole miodnej. Owszem, w Europie i Ameryce Północnej zaobserwowano zamieranie rodzin pszczelich, z powodu warrozy, choć chorób i innych odpowiedzialnych czynników jest znacznie więcej, ale w skali globalnej liczba hodowlanych pszczół miodnych rośnie. Najlepiej skalę zaniku dzikich zapylaczy zbadano w Niemczech, gdzie na terenach chronionych odnotowano 75-procentowy spadek ich liczebności. Poza wyżej wymienionymi, przyczyn jest więcej, a za niektóre współodpowiadają… pszczelarze! Najlepszym przykładem są gatunki obce i ekspansywne w naszej florze. Wypierają one rodzime gatunki, w tym wiele stanowiących bazę pokarmową zapylaczy. Szacuje się, że na półnaturalnej łące 20% roślin stanowi pożytek dla zapylaczy. W momencie kiedy pojawia się nawłoć późna, zwana mylnie mimozą (Niemen śpiewający „mimozami jesień się zaczyna” był w błędzie), wypiera ona niemal wszystkie inne rośliny. Sama dostarcza pyłku i nektaru, ale tylko przez miesiąc. Podobnie rzecz się ma z robinią akacjową (niesłusznie nazywaną akacją), która dostarcza dobrego pożytku, ale krótko. Dodatkowo w przeciwieństwie do rodzimych drzew, np. równie miododajnej lipy, pod robiniami nie rosną rośliny lubiane przez zapylacze. Niestety, pszczelarze obu najeźdźców hołubią i rozsadzają, w efekcie sami sobie podcinają gałąź, na której siedzą. Zwróciłem kiedyś na to uwagę na jednym z forów pszczelarskich (jestem niedoszłym pszczelarzem), nie spotkało się to ze zrozumieniem, zostałem w klasycznie polskim stylu wyśmiany i znieważony. Pszczelarz też Polak. Innym błędem pszczelarzy, ale też osób chcących wesprzeć zapylacze, jest… wysiewanie kwiatów. Sam w sobie to dobry kierunek, niemniej nie wszystkie rośliny mają jednakowo dobre właściwości dla pszczół, nawet jeśli pszczoły je chętnie odwiedzają. Okazuje się, że to, co służy dorosłym, niekoniecznie służy czerwiom, czyli potomstwu. Dorosłe pszczoły potrzebują głównie nektaru, przynajmniej w ciepłej porze roku. Czerwie potrzebują przede wszystkim pyłku, i to nie byle jakiego. Przykładowo pyłek słonecznika, do którego lgną pszczoły, wcale nie służy ich potomstwu. Tu trzeba jednak nieco usprawiedliwić i pszczelarzy, i osoby chcące pomóc owadom, badania nad odpowiednim pokarmem dla pszczół są w powijakach. Niemniej już wiadomo, że dobrej jakości pyłku dostarczają wszelkie koniczyny, róże i drzewa owocowe, a także gryka czy bób. Pyłki tych roślin są dobre dla pszczół udomowionych i ich dzikich pobratymców. Niestety, areał wspomnianych roślin spada. Równie niekorzystną sytuacją jak intensyfikacja rolnictwa może być jego porzucanie. W mojej okolicy wiele pól przekształciło się w ugory, a następnie w lasy. Cóż się dziwić, gleba taka, że okoliczni mieszkańcy stawiając dom, pozyskują piasek na podwórku albo zaraz za nim. W każdym razie zarastanie pól może doprowadzić do zaniku roślin pożytkowych, choć – o ile nie wedrą się obce gatunki ekspansywne, a niestety często w takich miejscach pojawiają się jako pierwsze – ostatecznie nie musi to wyjść źle, las też jest domem dla zapylaczy, choć dla innych gatunków niż tereny otwarte. W tym miejscu tylko zaznaczę, że rozkręcające się ocieplenie klimatu jest problemem dla zapylaczy. Wraz ze zmianą zasięgu stref klimatycznych przesuwają się zasięgi roślin, a same rośliny wcześniej zaczynają kwitnąć, przez co rozmijają się w czasie z cyklem życia zapylaczy. To oznacza trudności z zapłodnieniem dla roślin i głód dla zapylaczy. W przeszłości kilkukrotnym zlodowaceniom i interglacjałom towarzyszyły zmiany zasięgów roślin, zwierząt i grzybów, ale nie wszystkim udało się nadążyć za zmieniającym się klimatem. Atak udomowionych pszczół I wreszcie jeszcze jedna sprawa, zagrożeniem dla dzikich zapylaczy mogą być… hodowlane pszczoły, w tym trzmiele. Szczególnie gdy mamy do czynienia z masową pasieką lub jej czasowym przeniesieniem, np. w celu zapylenia pól rzepaku. Wprawdzie takie działanie zwykle podnosi plon, nawet o przeszło 20%, jednak często oznacza klęskę dla dzikich zapylaczy. Pojawiająca się w masowych ilościach pszczoła miodna stanowi poważną konkurencję dla dzikich zapylaczy. Jakby tego było mało, to roznoszą one choroby, przede wszystkim na gatunki blisko spokrewnione. Nieco na marginesie warto w tym miejscu wspomnieć, że podobnie działa to w miastach, w których pasieki stają się coraz popularniejsze. Tymczasem wraz z pozytywnym trendem tworzenia w miastach kwietnych łąk zamiast trawników, stają się one atrakcyjnym miejscem dla dzikich zapylaczy. O ile nie mamy do czynienia z przepszczeleniem (czyli przeludnieniem w świecie pszczół). Hodowlane pszczoły i trzmiele pochodzą często z innych stref klimatycznych, przez co nie są przystosowane do tutejszych warunków. Uwolnione przekazują swoje geny dzikim populacjom, czym je osłabiają. Światełko w tunelu A jak to się ma do Sadów Grójeckich, których działanie skłoniło mnie do tej gorzkiej wyliczanki? Skontaktowałem się ze stowarzyszeniem i… zdziwiłem się. Wygląda na to, że sadownicy z Grójca próbują iść w dobrą stronę. Wszyscy członkowie stowarzyszenia muszą posiadać certyfikat Integrowanej Produkcji lub standard bezpieczeństwa Wprawdzie to nie biorolnictwo, jednak stosowanie sztucznych nawozów i środków ochrony roślin jest ograniczone. Nacisk kładzie się na organiczne nawożenie i mechaniczne lub biologiczne metody zwalczania szkodników. Każdy z członków stowarzyszenia jest zobowiązany do stworzenia areału kwietnej łąki lub innego, podobnego tworu pośród upraw. Stowarzyszenie przyjęło dwukrotnie ostrzejsze normy niż wynikające z certyfikatu Integrowanej Produkcji lub Złamanie warunków grozi wykluczeniem ze stowarzyszenia i niemożnością sprzedawania produktów z logo Sadów Grójeckich z certyfikatem Chronionego Oznaczenia Geograficznego. Jak dotkliwa to strata, można się przekonać, porównując ceny i popularność jabłek grójeckich z innymi w dyskontach. Dodajmy, że sadownicy z okolic Grójca wpuścili do swoich sadów pszczoły samotnice. Oby znani mi sadownicy z Lubelszczyzny oraz nieznani z reszty Polski podążyli tym samym tropem, choćby we własnym interesie. Fot. Shutterstock PS Wspomniałem, że nie wierzę, by ludzkość zginęła bez pszczół, ale warto spojrzeć, co możemy stracić. 75% roślin lądowych, w tym jedna trzecia roślin uprawnych, jest zapylanych przez owady. W 2019 r. pracę pszczół wyceniono globalnie na 153-265 mld euro. Najnowsze dane dla Polski pochodzą z 2006 r., wówczas usługi świadczone przez zapylacze wyceniono na 3-4 mld zł. Powinniśmy się cieszyć, że owady nie żądają wypłaty, zwłaszcza po uwzględnieniu inflacji. Tagi: Albert Einstein, biologia, dzika przyroda, ekosystemy, Grójec, Karol Darwin, Lubelszczyzna, natura, niszczenie środowiska, ochrona środowiska, owady, przyroda, pszczelarze, pszczoły, sądownictwo, Sady Grójeckie, środowisko naturalne, Varroa destructor, zwierzęta Podobne wpisy Zanim emocje zupełnie opadną, pozwolę sobie na kilka słów krótkiego (no… powiedzmy) podsumowania zakończonych wczoraj w Pruszkowie Tissot UCI Mistrzostw Świata w kolarstwie torowym. Miałem okazję oglądać je z bliska, towarzysząc polskiej kadrze i organizatorom nie tylko w trakcie samej imprezy, ale również jakiś czas wcześniej. Właściwie to na torze w Pruszkowie spędziłem cały ostatni tydzień. I przyznam, że trochę jestem rozdarty. O stronie organizacyjnej powinni się raczej wypowiadać ci, którzy w mistrzostwach uczestniczyli albo jako sportowcy, albo jako widzowie, bo to dla tych dwóch grup była tak naprawdę zorganizowana ta impreza. I z tego, co mi wiadomo, obie te grupy zdawały się być zadowolone. Pewnie warunki dla zawodników mogłyby być nieco bardziej komfortowe, a w toaletach dla kibiców mogłaby nie kapać woda, ale nie oszukujmy się: pruszkowski obiekt jest jaki jest i przynajmniej na razie lepszy nie będzie. A to, co oferuje, wykorzystano w pełni. To, że właściwie od czwartkowego popołudnia widownia była wypełniona niemal do ostatniego miejsca, a zdarzało się również, że ludzie odchodzili z kas biletowych z niczym, świadczy tylko o jednym: w pruszkowskiej Arenie da się organizować na wysokim poziomie zawody światowego formatu. Wystarczy tylko chcieć i zabrać się za to z głową. I można sobie z tym zadaniem poradzić nawet dysponując kilkuosobowym sztabem i mocno ograniczonym budżetem (nie uwierzyłbym, gdybym tego na własne oczy nie zobaczył). Co więcej: można to wszystko sprawnie ogarnąć w spokojnej i przyjaznej atmosferze. Rzecz oczywista: organizuje się to wszystko łatwiej, gdy ma się wsparcie ministerstwa i pieniądze ze spółek skarbu państwa, ale z drugiej strony: nikt nikomu nie zabrania o takie wsparcie zabiegać. Wystarczy tylko dobrze wyartykułować korzyści. Celowo omijam tutaj kwestię samego PZKol, którego rola w sprawach organizacyjnych była w gruncie rzeczy marginalna, bo do związku w tej opowieści już niebawem wrócę. Stronę organizacyjną podsumuję więc krótkim stwierdzeniem: dało się. I to dało się z naprawdę dobrym efektem. A co do strony sportowej? No cóż… Chciałoby się powiedzieć: „sukces jest jeszcze przed nami”. Rzecz jasna niezmiernie mnie cieszy brązowy medal Mateusza Rudyka w sprincie, tym bardziej, że nie było go w gronie „pewniaków” (choć wskazywano go jako zawodnika z wielkim potencjałem). Ale mimo wszystko trzeba sobie jasno powiedzieć: apetyty były większe. Nie podejmuję się wskazania jednej konkretnej przyczyny tej porażki, bo prawdopodobnie jej nie ma; na sukces w tej dyscyplinie składa się mnóstwo drobnych detali. Ale sytuację, z jaką muszą się mierzyć polscy torowcy najlepiej opisuje jedno porównanie: gdy na rowerze Australijczyka w nieodpowiednim miejscu pojawi się jakiś odprysk, ekipa wymienia mu maszynę; kiedy Justyna Kaczkowska pierwszego dnia mistrzostw swój rower połamała w gigantycznej kraksie, w polskiej kadrze następnego dnia zastanawiano się nad ogłoszeniem internetowej zbiórki. Nie znoszę używać frazesu, że „świat nam odjeżdża”, ale niestety to prawda. Kiedy na tydzień przed najważniejszą imprezą w sezonie kilku zawodników zwraca uwagę na finansowe, sprzętowe i organizacyjne braki w reprezentacji, to sprawa jest bardzo poważna. Ktoś złośliwy mógłby powiedzieć, że już przed startem szukali dla siebie usprawiedliwienia słabego wyniku (i w pewnym sensie trochę tak to wyglądało), ale gdyby te sprawy były ogarnięte, nie byłoby też przestrzeni do takiej rozmowy. Zadaniem kolarza jest jeździć na rowerze, a nie zastanawiać się, czy jego siodełko pamięta igrzyska w Rio, czy może jeszcze bardziej odległe historie. Przy całej sympatii dla prezesa Pożaka, który jest miłym i życzliwym ludziom facetem, nie można na konferencji prasowej z udziałem zawodników wyrażać głośno nadziei na grad medali, który przyciągnie sponsorów i pomoże rozwiązać problemy związku. Zdaję sobie sprawę, że to nie za jego przyczyną związek jest w fatalnej sytuacji, ale takie słowa – nawet w dobrych intencjach – padać po prostu nie powinny. Po pierwsze dlatego, że spłacanie czyichś długów to w najmniejszym stopniu nie jest obszar zainteresowania sponsorów. (Swoją drogą: jak by to miało wyglądać? „Sponsorem długu wobec Mostostalu Puławy jest Orlen”? „Partnerem zaległości wobec PGE jest KGHM”? No c’mon…). Ale przede wszystkim dlatego, że nie można traktować sportowców jako tych, którzy zapracują na związek i dobre samopoczucie działaczy. Przecież to związek ma służyć temu, by stwarzać zawodnikom warunki do możliwie największego rozwoju i osiągania najlepszych wyników. Niech związek te wyniki sprzedaje – proszę bardzo. Ale odpowiedzialność sportowca kończy się na wyniku sportowym, a nie finansowym i nie bardzo mieści mi się w głowie, że nie ma w otoczeniu prezesa i związku nikogo, kto rozumiałby ten problem i zapobiegłby tego typu deklaracjom. W tym kontekście brązowy medal Rudyka (i wszystkie poprzednie, osiągane przez polskich kolarzy w wielkich imprezach) nie tyle mnie cieszy, co dziwi. Bo sukcesy polskiego kolarstwa bardziej, niż wynikiem metodycznej pracy, wydają się być efektem nieustającej walki z przeciwnościami. „Żeby się na serio mierzyć z najlepszymi, musielibyśmy wdrożyć długofalowy program rozwojowy. Ale nie dość, że nikt nawet nie myśli o jego stworzeniu, to prawdopodobnie nie byłoby szansy go wdrożyć, bo cały czas jesteśmy zajęci gaszeniem pożarów” – usłyszałem w polskim boksie. Później już tylko obserwowałem, jak z każdym dniem mistrzostw entuzjazm w polskim obozie stopniowo przygasa. „Wyścig punktowy kończę na 4. miejscu. Ktoś musiał” – napisał na Facebooku Wojtek Pszczolarski, trochę rozgoryczony tym najgorszym z możliwych miejsc w sporcie. „Polska zajęła w klasyfikacji medalowej 16. miejsce. Ktoś musiał” – chciałoby się sparafrazować, zerkając w stronę włodarzy polskiego kolarstwa. Pszczoła pozbierał się po porażce i w madisonie było widać, że w parze z Danielem Staniszewskim dają z siebie wszystko. Sił wprawdzie wystarczyło tylko na ósme miejsce, ale już chwilę później analizował wszystkie przyczyny, które się na to złożyły. Czy w kolarskich władzach znajdzie się ktokolwiek, kto byłby skłonny do równie gruntownej analizy tej klęski? Już sam przykład Szymona Sajnoka powinien dać wszystkim do myślenia. Z jednej strony chciałby walczyć na torze, gdzie czuje się mocny i ma szanse zdobywać doświadczenie, niezwykle przydatne w ekipie szosowej. Z drugiej strony: to właśnie owa ekipa płaci mu pensję i mniej lub bardziej ukradkiem kręci nosem na nieobecność swojego kolarza w szeregach. W normalnych warunkach bez problemu dałoby się to pogodzić, czego przykładem niech będzie choćby Filippo Ganna z Team Sky, o Rogerze Kluge z Lotto Soudal nie wspominając. Ale między PZKol i CCC powstał wysoki mur, na którym były już mistrz świata jest zmuszany do siadania okrakiem. W efekcie nie ma dziś nic: w drużynie wozi bidony (ktoś musi), na torze jest cieniem samego siebie. A takich murów, którymi osamotniony związek jest odgrodzony od świata (i sponsorów) jest całe mnóstwo. Zdobyliśmy na tych mistrzostwach jeden medal. Można się uśmiechnąć, ale trudno się tak naprawdę cieszyć, gdy się uświadomi, że sama Kirsten Wild zdobyła ich cztery. „Nie są już anonimowi. Byli u siebie. Byli ciągle pilnowani” – słyszałem od czasu do czasu w naszym obozie. Ale inni, chociaż nie byli u siebie, tak samo nie byli anonimowi i również byli pilnowani. A tymczasem kilka tęczowych koszulek udało się zwycięzcom z Apeldoorn w Pruszkowie obronić. Rozmawiałem z pewnym zagranicznym menedżerem, który podzielił się ze mną celną uwagą: „Wy, Polacy – powiedział – macie przedziwny zwyczaj szukania winnych na zewnątrz. My zawsze najpierw sprawdzamy, co możemy poprawić u siebie”. Tu i ówdzie słyszę o tworzących się nowych koalicjach przed mającym nastąpić niebawem walnym, które powinno wyłonić nowe władze związku. Tyle tylko, że te nowe koalicje tworzą ciągle ci sami ludzie, którzy od lat nie mają pomysłu na wyprowadzenie federacji na prostą i zajęcie się tym, do czego związek został powołany: szkoleniem sportowców i stwarzaniem im warunków do rozwoju. I ci sami ludzie będą do siebie nawzajem wykrzykiwać te same słowa, które wykrzykiwali w grudniu 2017. Znów zobaczymy festiwal szukania winnych na zewnątrz (choć mam nadzieję, że tym razem bez pytań „a wy nie pijecie?”). Jak się dobrze poszuka, to ci zewnętrzni winni z pewnością się znajdą. I nic się nie zmieni. „Dobro polskiego kolarstwa” nadal pozostanie tylko wyborczym frazesem. Bez świeżej krwi i zupełnie nowych ludzi na wszystkich poziomach zarządzania tą organizacją i tym sportem, za rok, trzy, pięć, a może i dłużej, będziemy nadal w tym samym miejscu, w którym jesteśmy. Świat nam naprawdę odjedzie, a my ciągle będziemy wierzyli, że od samego mieszania łyżeczką herbata w końcu zrobi się słodsza. Foto: Szymon Sikora PS. Obserwuj moją stronę na Facebooku lub profil na Twitterze, żeby śledzić na bieżąco kolarskie (i nie tylko) komentarze i dyskusje. Zapraszam! łyżka dziegciu w beczce miodu translations łyżka dziegciu w beczce miodu Add a fly in the ointment Oczywiście dla członków mojej grupy przepis o obowiązku uwzględniania w sprawozdaniu w sprawie wiz sprawozdania dotyczącego danych biometrycznych jest łyżką dziegciu w beczce miodu. Of course, for my group, incorporation in the report on visas of the report on biometrics looked like a fly in the ointment. fly in the ointment noun Hastings był jak łyżka dziegciu w beczce miodu. Hastings was the fly in the ointment. the fly in the ointment Hastings był jak łyżka dziegciu w beczce miodu. Hastings was the fly in the ointment. To łyżka dziegciu w beczce miodu. She's poisoned the barrel. Hastings był jak łyżka dziegciu w beczce miodu. Hastings was the fly in the ointment. Jedyną łyżkę dziegciu w beczce miodu stanowiła Miranda. The only fly in the ointment was Miranda. Literature Znasz to, jedna łyżka dziegciu w beczce miodu. You know one bad egg can rot the whole barrel. Jedyną łyżką dziegciu w beczce miodu pozostaje bieda – muszą wziąć ogromne kredyty studenckie. The only fly in the ointment is the amount of money they have to borrow for student loans. Literature Ma się rozumieć, łyżką dziegciu w beczce miodu była Hilda. Of course the fly in the milk jug was Hilda. Literature Jak łyżka dziegciu w beczce miodu. And it could happen to anyone, even you. To właśnie te wsteczne i przestarzałe zasady były łyżką dziegciu w beczce miodu, jaką było Langley. Those unevolved, backward rules were the flies in the Langley buttermilk. Literature Jedyną łyżką dziegciu w beczce miodu jest podjęcie przez komisję większością głosów decyzji o wezwaniu do wprowadzenia dalszych przepisów zabraniających dyskryminacji. The only fly in the ointment is the decision by a majority in committee to call for additional anti-discrimination regulations. Europarl8 Oczywiście dla członków mojej grupy przepis o obowiązku uwzględniania w sprawozdaniu w sprawie wiz sprawozdania dotyczącego danych biometrycznych jest łyżką dziegciu w beczce miodu. Of course, for my group, incorporation in the report on visas of the report on biometrics looked like a fly in the ointment. Europarl8 Jest jednak łyżka dziegciu w beczce miodu: powody uzasadniające nieuznawanie określone w art. 9 są bardzo liczne i mogą być do pewnego stopnia wymówką dla państw członkowskich, by nie stosować się do dyrektywy. However, there is one fly in the ointment: the grounds for non-recognition in Article 9 are very extensive and may also, to some extent, represent a means for Member States to avoid compliance with the directive. Europarl8 Jest łyżka dziegciu w tej beczce miodu. Well, there's a little bad news to go with the good. Jedyną łyżką dziegciu w tej beczce miodu jest Viola, która błąka się po domu jak smutny duszek. The only fly in the ointment is poor Viola, who is wandering around the house like a sad little ghost. Literature Jedyną łyżką dziegciu w przysłowiowej beczce miodu był George. The one fly in the proverbial ointment was George. Literature Łyżką dziegciu w tej ontologicznej beczce miodu jest fakt, że opracowanie i utrzymanie systemów ontologicznych jest kosztowne ze względu na ich ogromną skalę. The sour note on ontologies is that their development and maintenance are costly because of their immense scale. cordis Jednak według mnie w beczce miodu jest łyżka dziegciu. However, there is still one fly in the ointment, as I see it. Europarl8 Myślisz, że łyżka miodu w beczce dziegciu wszystko zmieni? You think adding a lump of sugar to the whip is going to change everything? Literature W owej beczce miodu jest jednak łyżka dziegciu. But there's a sting in the tail of the peasants'story. W tej beczce miodu jest jednak łyżka dziegciu: rynek opanowały zakłady tytoniowe stanowiące własność państwa — to one dostarczają większości papierosów. One large fly in the ointment, though: The government- owned tobacco company supplies most of the smokes. jw2019 Jeden sprawca w "Morze" normalnych weteranów działa dokładnie tak samo, jak łyżka dziegciu w beczce miodu. One offender in a "sea" of normal veterans operates in the same way as a spoon of tar in barrel of honey. ParaCrawl Corpus Słusznie też świadczenia z tego tytułu zostały zwolnione od opodatkowania PIT - brak takiego zwolnienia byłby bowiem klasycznym przekładaniem przez rząd środków z lewej kieszeni do prawej, dużą łyżką budżetowego dziegciu w beczce miodu. The benefits for this have also rightly been exempt from PIT - the lack of such an exemption would be the classic transfer by the government of money from the left pocket to the right, a large fly in the ointment. ParaCrawl Corpus The most popular queries list: 1K, ~2K, ~3K, ~4K, ~5K, ~5-10K, ~10-20K, ~20-50K, ~50-100K, ~100k-200K, ~200-500K, ~1M Z powodu zamieszek i bijatyki na stadionie Lecha, do których doszło 20 maja podczas meczu Lecha Poznań i Legii Warszawa, zorganizowano we wtorek na PGE Narodowym w Warszawie spotkanie poświęcone bezpieczeństwu na polskich spotkaniu wzięli udział premier Mateusz Morawiecki, minister spraw wewnętrznych i administracji Joachim Brudziński, minister sportu i turystyki Witold Bańka, prezes Polskiego Związku Piłki Nożnej Zbigniew Boniek oraz przedstawiciele klubów i Ekstraklasy SA, w tym jej prezes Marcin MSWiA: nie będę ogłaszał hasła "idziemy po was"Naszym zadaniem, jako MSWiA i podległych służb, jest zastosowanie takich obostrzeń w miarę obecnie obowiązujących przepisów, żeby tym, którzy psują sportowe święto tak uprzykrzyć życie, aby dziesięć razy zastanowili się zanim zdecydują się złamać...Łyżka dziegciu w beczce mioduPo tym, co się stało w Poznaniu, premier doszedł do takich wniosków: - Ta łyżka dziegciu czasami psuje beczkę miodu - stwierdził Morawiecki, argumentując, że do chuligańskich incydentów na meczach dochodzi byłoby zapytać premiera, po co było to wtorkowe spotkanie, skoro jest tak dobrze. Ale premier nie przyjmował Na cztery tysiące rozegranych meczów incydenty były w czterdziestu, czyli to jeden procent. I to też nie aż takie, które powinny od razu budzić jakiś bardzo duży niepokój - przekonywał mówił o beczce miodu i łyżce dziegciu, i o incydentach. W tym samym miesiącu, w maju, na stadionie Lecha doszło do zamieszek, a podczas meczu o Puchar Polski race i wybryki kibiców o mało się nie skończyły pożarem PGE kolei w grudniu zeszłego roku na stadionie Cracovii w wyniku ostrzału racami tylko cudem nikt nie ucierpiał. To było realne zagrożenie dla życia prawdziwych kibiców i ich dzieci, i dla nawet teraz mówią, że dużych rozmiarów płachty stanowią zagrożenie, bo bandyci wykorzystują je do ukrywania się i przemycania niebezpiecznej pirotechniki. A premier we wtorek pochwalił podobne "oprawy".- Bo też chcę podziękować tym prawdziwym, dobrym kibicom, którzy robią piękne oprawy na stadionach. Pamiętam oprawy, które uświadamiały całemu światu krzywdę w czasie Powstania Warszawskiego - oświadczył do pomieszczeń kibiców na stadionie. Kibice: trwa wizytacja prokuratora i policjiŚledczy przeszukują pomieszczenia zajmowane przez kibiców Lecha Poznań. Czynności mają związek z burdami, do jakich doszło w trakcie meczu "Kolejorza" z Legią Warszawa. Wcześniej zatrzymano wiceprezesa Stowarzyszenia Kibiców Lecha Poznań."Rząd nie jest w stanie odciąć się od tego środowiska w sposób jednoznaczny"- Kibic ma prawo mieć wrażenie, że poświęcone są również jego race, a także on, jako namaszczony na prawdziwego patriotę, z jednej strony przez Kościół, z drugiej przez prowadzący taką politykę rząd - skomentował Wojciech Kuczok, pisarz, prywatnie kibic Ruchu Jasnej Górze patriotami byli nazywani ludzie, którzy do sanktuarium przynieśli kibicowskie pseudokibiców przez lata dzisiejszy minister spraw wewnętrznych bagatelizował. Kiedy rząd Donalda Tuska zapowiedział walkę ze stadionowym bandytyzmem, Joachim Brudziński stwierdził, że "proszę przekazać panu premierowi, że bardzo mu dziękuję, że nie rozpędził się na tyle, że nie zapowiedział, że będzie kastracja chemiczna kiboli".Dzisiaj Brudziński mówi o większym bezpieczeństwie, ale przede wszystkim mówi o "beczce miodu i łyżce dziegciu".- Nie będę tutaj ogłaszał akcji "Widelec", albo hasła "Idziemy po was" - zapewnił na wtorkowym Rząd nie jest w stanie odciąć się od tego środowiska w sposób jednoznaczny, bo nawet kiedy mówi, że będzie walczył z kibicami, to zaraz w drugim zdaniu mówi, że tak, tak, oprawy na stadionach powinny być, ale pod kontrolą. To już widać, że to jest taka "furtka". Ci agresywni kibice, oni doskonale wiedzą, znają te zasady, jeśli troszkę im tę "furtkę" uchylimy, oni się tam wedrą - skomentował dziennikarz "Przeglądu Sportowego" Antoni spotkanie na PGE Narodowym chyba najlepiej opisuje wystąpienie Zbigniewa Bońka - on mówił najkrócej i najkonkretniej o braku konkretnych Nie zapadły żadne konkretne decyzje, w związku z tym jako prezes PZPN chciałbym podziękować i powiedzieć, że PZPN jest absolutnie gotowy we wszystkich tych dyskusjach brać udział i wyciągać konkretne wnioski. Jeżeli takie będą, to jako pierwszy poinformuję opinię publiczną - oświadczy prezes stadiony? Minister zapowiadał to półtora roku temu. Sprawdzamy, co zrobiłPółtora roku temu Zbigniew Ziobro zapowiedział "zasadniczą zmianę całości Kodeksu karnego" między innymi w sprawach stadionowych chuliganów. - Mam nadzieję, że w ciągu dwóch, trzech miesięcy będziemy mogli przedstawić efekty tych prac - zapewniał..."Przepisy powinny być bardziej surowe"Na zlecenie "Faktów" TVN i TVN24 sondaż, dotyczący obowiązujących obecnie przepisów do walki z chuligaństwem na stadionach, wykonał Kantar Millward Brown. To głos opinii publicznej, w który rząd może się większość ankietowanych (67 procent) uznała, że prawo powinno być bardziej surowe. 24 procent respondentów uznało, że przepisy powinny pozostać bez zmian, potrzebna jest natomiast lepsza ich egzekucja. 4 procent pytanych nie widzi potrzeby zmian ani w samych przepisach, ani w ich egzekwowaniu. 5 procent spośród pytanych wybrało odpowiedź "nie wiem/trudno powiedzieć".Sondaż na zlecenie "Faktów" TVN i TVN24 wykonany 29 maja 2018 roku przez Kantar Millward Brown na ogólnopolskiej, reprezentatywnej próbie 1001 użytkowników telefonów stacjonarnych i komórkowych, wśród osób w wieku powyżej 18 lat. Autor: Jakub Sobieniowski / Źródło: Fakty TVN Tweet Share 0 Reddit +1 Pocket LinkedIn 0 Wielki Reset zmienia narrację? Czy ostatnie zapewnienia p. Gatesa, że pandemia już się kończy; złagodzenie narracji dr. Fauciego, który zaczyna Gatesowi przytakiwać, oraz zasadnicze odejście Wielkiej Brytanii od obostrzeń i przymusów pandemicznych są wstępem do końca pandemii? A jeśli tak, to czy zmieni to równocześnie całkowitą narrację Światowego Forum Gospodarczego z Davos? Po raz pierwszy od początku pandemii koronawirusa w mediach pojawiają się wątpliwości. Pękają fundamenty dwóch najważniejszych programów Klausa Schwaba i Davos: zmian klimatycznych, oraz wirusa Covid. Bill Gates podróżuje po świecie, rozpowiadając na lewo i prawo, że do połowy 2022 r. Covid i jego warianty będą już tylko epidemią zwykłej grypy. Uwagi Gates’a popiera w całej rozciągłości dr Fauci, zwany przez złośliwych współczesnym Mengele. Gmach stawiany przez zwolenników Wielkiego Resetu działaniom korygującym błędy cywilizacji i nawołujący do zmiany ludzkich nawyków powoli zaczyna się kruszyć. Pęknięć jest więcej. Od pewnego czasu stało się jasne, że wirus pochodzący z wycieku laboratoryjnego z Wuhan, mimo iż dość groźny, może być z powodzeniem leczony przy pomocy niedrogich, lekko zmodyfikowanych leków takich, jak Iwermektyna, Hydroksychlorochinina, Amantadyna i wiele innych, które do tej pory były przez władze USA zakazane. Książka Roberta F. Kennedy’ego, zatytułowana „Prawdziwy Anthony Fauci – Bill Gates, Big Pharma i globalna wojna”, jest w USA prawdziwym bestsellerem. A to jest książka ostra: porusza tematykę demokracji, naruszeń konstytucji i zdrowia publicznego, ujawnia skorumpowaną stronę wirusa, pisze o ludziach w to zaangażowanych, oraz o konsekwencje pandemii dla życia i działalności gospodarczej planety. Jest nie tylko oskarżeniem, ale i dowodem zepsucia panującego wewnątrz aparatu rządowego. Widzieliśmy gołym okiem, że zwolennikom Wielkiego Resetu udało się skutecznie przekupić rządy, czy to bezpośrednio, czy pośrednio, teraz widzimy że mimo wszystko nie byli oni w stanie przekupić ludu. Pod wpływem masowego sprzeciwu ludu wielu krajów, pionierzy Wielkiego Resetu wycofują się chyłkiem, by uniknąć przyznania do klęski. Jaki będzie scenariusz B? Czy to oznacza całkowitą rezygnację Klasua Schwaba z jego ambitnego planu zniewolenia ludzi? Czy tłum z Davos przejdzie w zapomnienie? Co się stanie z programem, który ludzie z WEF tak misternie przygotowali? Obawiam się, że nie. Jeszcze nie! Kilka dni temu, Pepe Escobara[1], zwrócił uwagę, że WEF jeszcze w grudniu 2021 przełożyło tegoroczną, styczniową konferencję w Davos na początek lata. I zastanawia się, co ta zmiana może mieć wspólnego ze zbliżającą się konferencją Cyber ​​Polygon[2], a konkretnie z cyberpandemią zapowiedzianą przez WEF na lipiec 2021 r. Sam Herr Schwab określił cyberpandemię jako: „kompleksowy cyberatak, który może doprowadzić do całkowitego wstrzymania wszystkich dostaw prądu, transportu, usług szpitalnych itp. W porównaniu z nim, kryzys Covid-19, można postrzegać jako niewinne zakłócenie porządku.” Czyżby cyberatak miał być następcą pandemii? Nową drogą stosowania przez aktywistów z Davos kontroli i panowania nad światem? Pytanie tylko, czy im się to uda? Ostatnio bowiem zaczęły pojawiać się wątpliwości co do zalet i kosztów środków podjętych w celu zwalczania wpływu emisji CO2 na zmiany klimatyczne. Coraz więcej ludzi odnosi się do całej tej akcji sceptycznie, a nawet krytycznie. Coraz częściej pojawiają się w mediach niewygodne pytania odnośnie metod, a nawet samych celów Wielkiego Resetu. Okazuje się bowiem, że już w ciągu najbliższych ośmiu lat może dojść do całkowitej zmiany podejścia do kwestii zmian klimatycznych. Powodem narastających wątpliwości są, znajdujące się już w posiadaniu uczonych, dowody, które wskazują, że globalny klimat, czyli de facto pogoda przejdą z dłuższego okresu względnego ocieplenia w okres długiego i dość znacznego ochłodzenia. Skutkiem tej zmiany będzie wchłonięcie przez oceany nadmiernej emisji CO2. Problem nadmiaru gazów cieplarnianych rozwiąże się sam, bez obecności człowieka. Co się wtedy stanie z miliardami dolarów wydanych na odnawialne źródła energii i wciąż niezbyt ekonomiczne pojazdy elektryczne? Dodatkowym zagrożeniem planów WEF może być nadchodzący kryzys monetarny, finansowy, a w konsekwencji kryzys gospodarczy, który może przerodzić się w globalną depresję. A zwłaszcza, coraz wyraźniejsza perspektywa wojny militarnej między USA a Rosją, czy także Chinami, która może zniweczyć zarówno plany Davos, jak i reformatorów monetarnych spod znaku pieniądza cyfrowego, czy kolektywizacji prawa własności. Mimo iż na pewno nie będzie nam w najbliższym roku łatwo, to jednak samo pojawienie się wątpliwości i pęknięć w absurdalnych planach przebudowy natury człowieka stanowi łyżkę miodu w beczce dziegciu. [1] Pepe Escobar, brazylijski dziennikarz i niezależny analityk geopolityczny. [2] Cyber Polygon – doroczna konferencja środowisk globalistycznych, służąca sprawdzeniu skuteczności ich działania, a także szkoleniu w nowych metodach oddziaływania. Tweet Share 0 Reddit +1 Pocket LinkedIn 0

łyżka dziegciu w beczce miodu